Günlerimin düz bir cümle gibi gidişi içinde sen bir parantez açtın. Öyle bir parantez ki, içinde ufak cümlecikler barındırıyor.
Cümle, gerçekte içinde parantez olmadan da kendi başına bir bütündür. Tek başına okunabilir. Bazen o cümlenin sonu bir ünlemdir, bazen üç nokta, bazen de bir soru işareti.
Ama bir parantez açıldı mı kapanmadan olmaz, anlam tamamlanmaz. Parantezin içindekiler cümleyi zenginleştirir. Onlar sizden bağımsız da olabilirler.
Benim yaşamım düz bir cümleydi, sen onun içinde bir parantez açtın. O parantez olmasaydı yaşamımda bir şeyler eksik kalacaktı. Bunun kimse farkına varamazdı, ben bile bilemeyecektim.
Ben şimdi o kendi cümlemin içindeki parantezden, yani senden çok hoşnutum. Bazen biraz geç kaldığımı düşünüyorum, ama belki de daha önceleri o paranteze hiç gerek olmamıştı.
Yaşama ilişkin her şeyin bir zamanı ve yeri var belki de ve demek ki şimdi o parantezin tam zamanıymış. Ne var ki parantez günden güne cümleye egemen oluyor. Ben çok mutluyum. Ya o parantez hiç açılmasaydı.
Yeni yıla girerken hep bunları düşündüm. Her gün yeniden aşık olur mu insan? Oluyormuş meğer. Bırak, o parantez hep açık kalsın. İçini birlikte dolduralım, var mısın?
Colete
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.